ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΚΡΕΑΣ ΜΟΥ ΜΑΜΑ;
Όσο περνά ο καιρός όλο και περισσότερος κόσμος ευαισθητοποιείται σε φιλοζωικά θέματα. Τα δεσποζόμενα ζώα φροντίζονται περισσότερο και τα αδέσποτα, σε πολλές περιοχές της χώρας, ταΐζονται εμβολιάζονται και στειρώνονται με την πολύτιμη βοήθεια εθελοντών και την αφιλοκερδή συνεισφορά κτηνιάτρων.
Αλλά ακόμα και πριν εδραιωθεί αυτή η ευχάριστη έξαρση υπέρ των δικαιωμάτων των τετράποδων φίλων μας, μαθαίναμε από παιδιά να αγαπάμε τα ζώα.
«Πώς κάνει η γατούλα;», «κάνε μου το σκυλάκι», «το κοκοράκι κικιρικικί» και άλλα τέτοια όμορφα μας έλεγαν οι μαμάδες μας…
Όμως, έχουμε αναρωτηθεί ποτέ, πώς περνάμε από αυτό το στάδιο που όλες οι υπάρξεις είναι ενδιαφέρουσες και αγαπητές, στο να μην μας νοιάζει πού τις καταναλώνουμε προς βρώσι; Πώς το χειρίστηκαν οι γονείς μας και οι παππούδες μας και οι δικοί τους πριν από αυτούς, ώστε να γίνει η μετάβαση ομαλά και χωρίς να ραγίζουν παιδικές καρδούλες;
Ρωτώντας αρκετούς γονείς και έχοντας ψάξει λιγάκι στα μέσα, συνειδητοποιώ ότι είναι ένα αρκετά αμφιλεγόμενο θέμα. Μερικοί επιλέγουν να μην το εξηγήσουν ποτέ στο παιδί εκτός και αν θίξει το θέμα από μόνο του. Άλλοι το παρουσιάζουν σαν κάτι δεδομένο και φυσιολογικό και απαντούν στις ανάλογες ερωτήσεις των παιδιών, με κατάλληλο για την ηλικία τους λεξιλόγιο. Αυτός είναι ο πιο κοινός τρόπος χειρισμού αυτού του αρκετά ευαίσθητου προβληματισμού.
Τι συμβαίνει όμως όταν η εμπάθεια των παιδιών είναι τόσο δυνατή, που αρνούνται πια να καταναλώσουν έμβια όντα;
Βρήκα αρκετά βίντεο στο διαδίκτυο, στα οποία παιδιά είτε κάνουν αφοπλιστικές ερωτήσεις στους γονείς τους, καταλήγοντας να απομυθοποιούν την υπερκατανάλωση του σύγχρονου τρόπου ζωής, είτε αρνούνται να σιτιστούν κατ’ αυτόν τον τρόπο, μη συμμετέχοντας έτσι σε κάτι τόσο βάρβαρο.
Κάπου εκεί τα πράγματα περιπλέκονται αρκετά με τους παμφάγους γονείς να προσπαθούν να αλλάξουν γνώμη στα μικρά τους, χωρίς να καταπατήσουν την όποια ιδεολογία τους έχουν με τόσο κόπο ενσταλάξει.
Ο πιο δημοφιλής τρόπος επίλυσης αυτής της μικρής οικογενειακής κρίσης είναι η υπομονή και η διακριτική προσπάθεια να επαναφέρουν την πρωτύτερη λαίμαργη αντιμετώπιση του γεύματος, ανεξαρτήτου καταγωγής.
Άλλες οικογένειες επιλέγουν ως λύση την πίεση των μικρών εως οσότου υποκύψουν, άλλοι το βάφτισμα τού κατά καιρούς γεύματος σε χορτοφαγικό και τέλος υπάρχουν και κάποιοι οι οποίοι αφήνουν αυτήν τη φάση να κάνει τον κύκλο της, επιτρέποντας στο παιδί να απέχει από την κατανάλωση κρέατος για όσο εκείνο επιθυμεί.
Ποιος έχει δίκιο και ποιο είναι το άρτιο στην προκείμενη δεν γνωρίζω, εκείνο όμως που θα ήθελα να ξέρει μεγαλώνοντας το δικό μου παιδί, είναι πως ό,τι και να επιλέξει να τρώει είναι φυσιολογικό, γιατί είμαστε προγραμματισμένοι να τρώμε τα πάντα.
«Πού σταματάει αυτό το «τα πάντα» μαμά;».
Στους ηθικούς φραγμούς της εκάστοτε κοινωνίας, αλλά αυτό πια είναι ένα εντελώς διαφορετικό θέμα.
της Κλειώς Ιερωνυμάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου